پزشکی دانش شناخت بیماریها، تشخیص و درمان و جلوگیری از بروز آنهاست. در روزگاران کهن این دانش بر مردم ناشناخته بود، و بیماریها را برآمده از عوامل فراطبیعی می‌دانستند، و برای درمان آنها به سحر و جادو دست می‌‌یازیدند. یونانیان در پیشرفت این دانش نقش به‌سزایی داشتند. دانشمندانی از جمله بقراط، ارسطو و جالینوس از مروّجان اصلی این علم در یونان باستان بودند. در ایران نیز با برپایی دانشگاه‌هایی مانند گندی‌شاپور، پزشکی گسترش یافت پس از اسلام نیز این روند ادامه یافت. از پزشکان بزرگ ایرانی در دورهٔ اسلامی می‌توان به ابن سینا، زکریای رازی و علی ابن سهل طبری اشاره کرد. روش درمان مغرب‌زمین در کل روش بقراطی نام دارد. از دیگر روشهای مهم درمانگری در جهان می‌توان از مکتب آیورودی هندی و پزشکی سنتی چینی و از جمله طب سوزنی نام برد.
در ایران باستان پزشکی سنتی شامل گیاه درمانی و دعا درمانی و کارد درمانی(جراحی)بوده است. به دلیل اینکه فرهنگ ایرانی همیشه مورد تاخت و تاز اقوام دور و نزدیک مانند حمله اسکندر مغول اعراب و غربیان جدید تر و مهاجرت های وسیع بوده است که البته همه این مهاجمان در بطن این فرهنگ جذب شده و آن را غنی تر ساخته‌اند بنا بر این پزشکی ایرانی نیز ترکیبی از انواع طبابت های رایج اقوام چینی هندی عربی غربی بوده است حتی استخر ژنتیکی ایرانی تنوع و ترکیب های بسیاری داشته است.